Adın Esaret

Uyandım geceyarısı kulağıma adını fısıldarken...
Uyandım, gözlerim karanlığa bakakaldım.
Kalbimde sonsuz bir hüzün.
Başım yastığa çivili.
Avuçlarımda yokluk.

Önceleri henüz öğrenilmemiş çaresizliklerim vardı:
Birden pencereye koştum, pencereler kapalı perdeler demirden.
Yollarına bakamam, perdeler, perdeler demirden.
Kapıya bakmadım, bunu çoktan ezberlemiştim:
Kapılar zaten kapalı. Koşamam ki ardından, kapılar kilitli.
Bir yatak bir masa bir çaydanlık
Yarım kalmış bir kitap.
Hepsi bir hücre.
Üstelik tütünüm de bitmiş.
Köşeye yığıldım başım ellerimin arasında.
İçimdeki uçuruma kaçtım.
Düşüyorum kalbimin ağırlığından.
Tutsaklığı kusuyorum derken içimden yükselmeye başlıyorum.
Bir göl uçsuz bucaksız, etrafında papatyalar gelincikler.
Bir sürü kuş, sürü sürü özgürce uçuyorlar.
Yaşlı bir adam bastonuna dayanmış, düşünceler içinde
Sonra bir çocuk kumdan kale yapıyor kenarda.
Sessizce onu izliyorum.
Usul usul bir rüzgar geçiyor saçımın arasından.
Gözlerim yavaş yavaş kapanıyor.
İrkiliyorum ardından.
Gözlerimi açıyorum kulağıma adını fısıldarken.
Birden bire pencereye koşuyorum, dört yanım duvar.
Kapı zaten yok. Çıkış yok.
Karanlığı da süpüremiyorum bu boşluktan.
Her yanım gece, ay yok yıldız yok.
Malumun olsun:
Bir ses bile yok, kulağıma fısıldadığım adından başka.
Ağırlaşıyor yine göz kapaklarım
Bir akşam oluyor derken,
Adam belli ki işten yeni çıkmış yorgunca ve ekmeği koltuğunun altına almış ,akşam yemeğine yetişecek.
Bir kadın çocuğuna sesleniyor haydi çabuk eve gel akşam oldu diye.
Sokak lambaları bir bir yanıyor.
Gözlerim dalıyor yine karşıki dağlara bakarken.
Bir ses beni uyandırıyor, ve hala adını sayıklıyorum.
Pencereye koşuyorum pencere yok, duvar da yok, kapı da yok.
Sadece her taraf karanlık, koşuyorum karanlık dolu boşlukta.
Bir ışık arıyorum aydınlık bir yer.
Yok ışık Yok...
Birden kalabalıklaşıyor etraf... Karınca ordusu gibi insanlar.
Adını bağırıyorum avazım çıktığı kadar. Yankı yapmıyor çığlığım, duvar yok...
Beni duymuyorsun...
Bekliyorum orda öylece yılların seromonisini izlerken.
Anlıyorum ki bir gün;
Hüküm çoktan verilmiş,
Savunmasız.
Görüş gününü beklerken
Akşam hep çabuk inmiş
İnfaz çoktan gerçekleşmiş ben yaşarken,
Ve gardiyan pek memnun ben onu överken.

Prangalarım başarının simgesi
Övün onunla ve
Sende,hep kalbinde çakılı, hatıra kalsın.

Ve nihayet bir sabah kuş cıvıltıları ile uyanıyorum.
İnfazımdan hemen sonra.
Dudaklarım suskun.
Telaş içinde saate bakıyorum.
Hayal kuramıyorum.
Gözlerim de dalmıyor.
Kahvaltımı yapıyor, kalabalığa karışıyorum.
Özgürlüğün içinde sıradan bir gün.
Üstelik
Adın neydi hatırlayamıyorum.

[Bu bir hikayedir]